De hete bitterballen gooien we van onze linker- naar onze rechterwang. Pullen bier vloeien rijkelijk. Met maar liefst 4 miljoen zaten we zo voor de buis tijdens de eerste wedstrijd van het Nederlands elftal in Qatar. We lullen niet over de 6000 gesneuvelde arbeidsimmigranten. De ondergeschikte positie van vrouwen, strafbaarheid van homofilie en beperkte persvrijheid. Guttegut, al die moraalridders. Azijnpissers.
Belangrijk is dat het schatje-hemeltje-rijke golfstaatje op de mondiale kaart gezet wordt met een lekkere pot voetbal. En dat Johan Derksen lekker kan kissebissen aan de keukentafel. Nee, dit WK pakken ze ons niet meer af. Bovendien, we hebben eerst Corona moeten doorstaan, een debiel hoge gasrekening en een na-oorlogse hoge inflatie. Dit pleziertje vieren we. Hoe dan ook. Trouwens, boeit ons het dat de Fifa in alle talen zwijgt. Dat ze verzocht de voetbalbonden van alle deelnemende landen zich louter op het voetbal te richten, en zich ‘niet te laten meeslepen in alle ideologische en politieke gevechten die in de wereld bestaan’. Drop it in a trash.

Vier weken lang sluiten we onze ogen. Bestaat er geen prostaatkanker voor Louis van Gaal en verdoven we ons met 22 man trappend tegen een bal met een chip erin. En dat alles in de winter. Dat voelt wel wat vreemd. Qatar, een land zonder noemenswaardige voetbaltraditie waar het ’s zomers zo heet is dat voor het eerst het WK in de winter gespeeld wordt. Maar ook de opwarming van de aarde is voor even niet belangrijk. We greenwashen ons geweten wel met een extra donatie aan een collectant in de rust van de wedstrijd.
Rustig in onze voetbalbubbel blijven zitten. Over vier weken maken we ons weer druk. Tot die tijd zetten we de wereld buitenspel.