Tijdens je favoriete programma jezelf door een reclameblok van tampons en rookworsten moeten ploegen is irritant. Punt. Tegenwoordig ga ik tijdens de reclame de was opvouwen, pannen afwassen of niet geopende appjes van die dag beantwoorden. Voor mij werkt tv-reclame niet. Aan de andere kant…

Zo’n twee jaar geleden stond ik een haring te eten in een viswinkel bij mij in Arnhem. Wouter, de eigenaar, zag er slecht uit. Holle ogen, afhangende schouders en dito mondhoeken.

‘Dorien is bij me weg,’ lispelde hij. ‘Vreemdgegaan. En als het zo door gaat kan ik de boel hier binnenkort sluiten. De omzet is dramatisch.’
‘Ai, dat is minder,’ antwoordde ik. ‘Maar misschien kan ik je helpen.’ Heel in de verte, diep verscholen achter zijn doffe ogen fonkelde er een klein lichtje van hoop.
‘Hoe dan?’
‘Ben je vanavond thuis?’
‘Ja.’
‘Dan kom ik naar je toe. Acht uur.’

Murw geslagen en onderuit gezakt aan de keukentafel bromt Wouter voor zich uit. ‘En ik heb alles voor die vrouw gedaan. En dan zit ze te rotzooien met personeel van me, en uiteindelijk gaat ze er met zo’n kerel van door.’
‘Daar zit jouw probleem niet, Wout. Jouw probleem zit bij die vistent van je. Daar haal je te weinig omzet uit. Als je omzet goed is, komt de rest vanzelf. Ook een nieuwe vrouw.’ Wouter veert iets op. ‘Jij gaat het vanaf volgende week anders doen, Wout. Die visleverancier die je nu hebt gooi je eruit. Je gaat dagverse vis verkopen. Je gaat je prijzen omhoog gooien, want vanaf nu bied je kwaliteit. Geen oude vis.’ Hongerig naar meer draait Wouter op zijn stoel. ‘En verder?’

Ik til mijn billen van de stoel en buig mijn bovenlichaam over tafel naar Wouter. ‘Je gaat je houding veranderen,’ fluister ik. Mijn ogen schieten van links naar rechts in Wouters ogen. ‘Letterlijk je houding veranderen,’ bijt ik hem toe. ‘Je gaat glimlachen naar klanten. Je gaat letterlijk je schouders rechten en je borst naar voren drukken. Een andere energie, Wout. En je gaat personeel dat niet die zelfde energie heeft eruit gooien.’
‘Maar…’
‘Stil, ik ben nog niet klaar. Je maakt een hoekje voor kinderen en geeft elk kind zo nu en dan een kibbeling. Kinderen slepen hun ouders mee omdat ze zo’n kibbeling willen. En ouders kopen vis, begrijp je?’
‘Ja, ja, maar ik wil ook de zakelijke markt gaan bestieren. Je weet wel, vis voor bedrijven. Visschotels. Dat lukt steeds maar niet.’
‘We gaan zorgen dat je vindbaar wordt.’
‘Vindbaar?’
‘Ja, we gaan je website opnieuw in de markt zetten zodat je veel beter gevonden kunt worden. Ook het gedeelte voor bedrijven komt daar aan bod. En we gaan flyers laten drukken met een klein cirkeltje ‘Nu ook dagverse vis voor op uw bedrijf’. We gaan spraakmakende acties voor je bedenken. Die meer omzet brengen. Waar mensen over praten.’
‘Zoals?’
‘Happy hour oesters eten. Elke dag van drie tot vier. Je gaat alleen nog dikke Zeeuwse oesters verkopen. Je weet wel, dagvers. Kwaliteit. En één keer per jaar neem je vijf klanten mee de zee op. Zeevissen. Daarom heen bouwen we een actie.’

Nu, twee jaar later, heeft Wouter een nieuwe vrouw. Zeg maar een nieuw viswijf. Waar hij dol op is. Maar nog belangrijker. Hij opent binnenkort zijn derde viswinkel. Nog steeds eet ik elke zaterdag een harinkje en slobber ik een glas vette Chardonnay bij Wouter. En heel af en toe, in een onbewaakt moment, maak ik oogcontact met Wouter, trek mijn schouderbladen naar achteren, druk mijn borst naar voren en glimlach naar hem. Natuurlijk alleen als hij het zelf even vergeet.

Reclame werkt☺